همیشه خطا که کردم،
پرستوی نابلد دلم راه که گم کرد
ناامید از‌‌ رسیدن به آشیانت که شدم؛
دست دلم را گرفتی، امید دادی
و تا رسیدن به خودت کنارم ماندی...

عمریست با همین کرامت بی بدیلت
راه ناامیدی، به دلم بستی،
یگانه‌ امیدِ دل ناامیدم...